‘Geen kind is zo aanwezig als een vermist kind’

Terwijl ik terugrijd naar Nederland blijven deze woorden in mijn hoofd hangen. De woorden van een verslagen moeder die ik zojuist heb bezocht. Al negen jaar lang verkeert de Belgische Elza Wevers in onzekerheid over het lot van haar dochter Elke, haar enige kind.

Elke Wevers verdween spoorloos op 9 december 2010 vanuit haar woonplaats, het Belgische Maaseik. Ze was pas 32 jaar oud.

Haar vader René is er duidelijk over: “Onze grootste vijand is op dit moment het systeem.”

Op het huis van het ouderpaar hangt een groot spandoek. ‘Elke is vermoord! Ze willen het niet oplossen. JUSTITIE SCHAAM U’, luidt de tekst, deels in grote letters geschreven.

Foltering

René is boos en verdrietig. Wat hij en zijn vrouw doormaken noemt hij psychische foltering. Sinds Elke op die vroege decemberochtend verdween, zijn haar ouders geen stap verder gekomen in het achterhalen van haar verblijfplaats.

“Het is mensonterend hoe wij zijn behandeld”, vervolgt moeder Elza. “We staan met onze rug tegen de muur. Er zijn belangrijke onderzoeken geweigerd, omdat die geen meerwaarde hadden.”

“Ons leven is geruïneerd”, hoor ik haar verder zeggen. “Nooit meer voelen wij plezier, we kunnen simpelweg niet meer blij zijn. Op de spaarzame momenten wanneer we er even niet aan denken en om iets moeten lachen, is daar meteen dat knagende schuldgevoel.”

René is ervan overtuigd dat zijn dochter is omgebracht door iemand uit haar directe nabijheid. Een psychopaat in zijn ogen. Er zijn zeven vrouwen die verklaren te zijn aangerand of verkracht door dezelfde man. Bovendien zijn er meer verdachte omstandigheden rond hem, vinden René en Elza.

Frustraties

Het dossier heb ik volledig mogen inzien. Ik begrijp de frustraties. Ook ik kan niet anders dan concluderen dat veel vragen onbeantwoord bleven.

In de auto blijft Elkes vermissing malen in mijn hoofd. Hoe kan ik haar ouders verder helpen? Aandacht blijven geven aan de vermissing is voor René en Elza in ieder geval enorm belangrijk.

Hun dochter had klasgenoten in Nederland. Het is dus heel goed mogelijk dat er in ons land getuigen zijn die meer weten. Mensen die kunnen helpen bij het oplossen van deze vermoedelijke moord. Ik hoop dat zij zich bij mij willen melden. Voor Elkes ouders is het van levensbelang om te weten wat er met hun dochter is gebeurd.

Een paar dagen later spreek ik met een collega uit België. Ze geeft aan dat er erg veel vermissingen zijn in haar vaderland. Wie zijn daarbij betrokken? Welke belangen spelen mee? Wie weten misschien toch meer over de verdwijning van Elke?

Vermissingen

Afgelopen juni vertrok ik naar Londen. Ik heb daar van de gelegenheid gebruik gemaakt om in de House of Commons – oftewel het Lagerhuis, de belangrijkste kamer van het Britse Parlement – aandacht te vragen voor de vele, wereldwijde vermissingen van kinderen.

Dat zijn er meer dan 250.000 per jaar in Europa.

Het gaat om kinderen die weglopen van huis of om kinderen die door een van de ouders worden ontvoerd. Er zijn ook steeds meer jonge vluchtelingen die verdwijnen tijdens hun reis of vanuit opvangkampen. Ik zal mij blijven inzetten voor zulke zaken.

Met deze column hoop ik een steentje te kunnen bijdragen aan de zoektocht naar Elke. Uiteraard wordt het onderzoek verder voortgezet. De onderste steen moet boven komen, vind ik.

Mijn dank gaat uit naar Elza en René omdat zij hun verhaal met mij deelden en omdat zij akkoord gingen met het publiceren van deze column op Femke Fataal.

Herma Kluin 16 december 2019